İnsanın her gün yaptıklarını birine anlatası gelir. Dertlerinizi, sıkıntılarınızı anlatacağın kişi bunlarla ilgili seninle aynı düşünmeli. Tabi böyle bir arkadaş bulmak biraz zor olur.

Onun için bir cansız varlığa gerek duyarız. Bu cansız varlık, bizi insanlardan daha iyi dinleyen ve anlayan günlüğümüzdür. Ona her şeyini dökersin, bir kalemle anlatırsın her şeyi. Senin en iyi dostun olur.

İşte bunun için bana günlük gerekli. Beni dinleyecektir. Günlük, dertlerimizi en serbestçe anlatabileceğimiz dostumuzdur. Aynı benim gibi dertlerini anlatmak için bir cansız varlık isteyenler benim gibi günlük yazmayı tercih ederler.

Günlüğü eline aldığında sanki günlüğün içine girmiş gibi olursun. Yalnız hissedersin kendini. Zaten böyle olması gerekir. Tek günlüğünle sen, sen anlatırsın oda dinler. Yazdıklarının doğruluğunu, senin duygularını, bildiklerini ve inandıklarını eleştirmeden bitirmeni bekler.

Sonra mı?

Sonra sen o yazıyı baştan sona okur "Ben bu konuda yanlış yapmışım" veya "Ben burada dürüst değilim" diye düzeltirsin kendini. Bazıları günlük yazmanın eleştirel olmadığı için zararlı olduğunu düşünürler. Bence tam tersi insan rahatlama fırsatı bulur. Çünkü günlük yaşantımızda zaten her dakika böyle insanlarla karşılaşıyoruz. Bıraksınlar da birkaç dakika özgürce, kendimizle baş başa kalıp eleştirilmeden düşünelim, eleştirilmeden anlatalım.