Çok üzülerek söylüyorum ki; malasef hayat bizim için hiç te masalsı değil. O dinlediğimiz masalların sonu mutlu biterken, bizim hayatımız öyle değil.

Hayat bizi mutlu ederken aynı zamanda onları geri almasını da biliyor. Verirken bazı şeyleri, bazı şeyleri de alıyor.

Dinlediğimiz masallarda bir taraf iyiyken diğer taraf kötüdür ya, şimdi öyle değil. Her tarafta bir kötülük peşinde. O kadar az insan kaldı ki yeryüzünde... Koca dünyada insanlar öylesine önemsiz sebepler yüzünden birbirlerini üzüyor ve kırıyor ki. Sonunu düşünmek bile acı verici.

Belki de hayatımızdan eksik olsa da bir yerlerde yaşıyordur, mutluluk. Belki de bizim masalımız mutlu bitecek, henüz sonuca varamadık. Şimdi de sabretmeliyiz. O bizi mutluluğa iten, çabalarımızı boşa çıkaran hayata karşı ayakta kalabilmeliyiz. Mutlu olmanın emek istediğini, hak edilmesi gerektiğini yeni keşfediyoruz.

Bu savaşılması gereken yolda herkesle omuz omuza verip o kötü hayatların bulunduğu evlerin kapılarına dayanalım. O evlerin kapılarını, pencerelerini açalım ki; içindeki bütün kötü olan her şey gökyüzüne karışsın, gökyüzünün maviliklerinde kaybolsun.

O üzüldüğünüz hatta ağladığınız günlerin ardından bir gökkuşağı neden doğmasın? Umudunuzu yitirmeyin. Göz yaşlarınızda boğulmasın umutlarınız. Mutluluğa karışsın. Kendi masalımızı biz yazalım. O defter kalbiniz, kaleminiz ise hayalleriniz. Kalbinize hayallerinizi yazın. O hayalleriniz sizin hayatınız olacaktır sonrasında.

Çünkü kalbinizle isterseniz eğer; ayaklarınız gitmese bile kalbiniz çoktan yola çıkmıştır bile...