Dışarıda fırtınalar kopuyor,yağmurlar yağıyor. Bense evimde iki büklüm olmuş ısınmakla meşgulüm. Her zamanki gibi düşünüyorum.

Belki de hayatımı değerlendiriyorum. Yaşadıklarım ve yaşayamadıklarım. Bütün neşe ve hüznü. Bir kelebek gibi uçarken özgürce bir yandan da o kısacık hayatımı nasıl yaşadığımı düşünüyorum.

Ben buralara nasıl geldim? Gerçekten hala hayretteyim. Başımdan geçen atlattığım ve atlatamadığım halen daha izlerini taşıdığım her şeyle...

Biliyorum ki; elbet yağmur dinecek. Buralardan göçen kuşların sesi, bize gülümseyen güneş yine gelecek. Benim hayatımda da öyle. Bir süre mutsuzken, yine o herşeyiyle beni gülümseten o mutluluk beni hayata yeniden döndürecek.

Ben belki de o zaman yaşamaya başlayacağım. Hayatın tadına o zaman varacağım. Umudumu hiç yalnız bırakmayacağım. Ben nereye gidiyorsam, onu da yanıma alacağım.

Öylesine yaşamamalıyım. Güneşin doğmasını beklersem yaşlanacağım. Bu yüzden ben bir şeyleri yapmaya başlamalıyım. İlk adımlarımı atıp gereken her şeyi yapmalıyım. Böylelikle önüme duvarlar örmem. Hayatıma, gülümseyen yüzümle bakmalıyım. Ben ve umutlarım, o güzel güneşin doğmasını beklemeden harekete geçiyoruz...

Mutluluğun tadına biz yeni varıyoruz...

Hayatıma gülümseyen güneş "Hoşgeldin!"...