Kırık bir dalın yaprağındayım. Kendimi bir o tarafa bir bu tarafa yalpalar şekilde buluyorum. Aklıma eseni yapıp bir anda bütün hayallerimi, karanlığımın mumuyla yakıyorum. 

Kimim? Neyim? Ne olmalıyım? Neden böyleyim? Aklımdaki sorularla kendimi ıssız kalbimde kaybediyorum.

Bazı durumlar vardır. İnsan kendisini, kedinin yaptığı gibi nankör hisseder. Çünkü hayallerine, umutlarına ihanet etmişlerdir. Ama nedense bu ihanet çok uzun sürmez. Bir anda gelir ve birden "tak" yok olmuş.

Hayatta peşinden koştuğumuz, onun için gözyaşı döktüğümüz o kadar çok şey vardır ki, bir durup da düşündüğümüzde "Hayatımın değersizleri" diye adlandırdığımız gruba girerler. Hâlbuki o anda bilemeyiz ki biz onlar için ne çok şeyden vazgeçtik. Ne gemiler batırıp, ne gemiler yaktık. Ama bir şey için yanlış gemiyi yaktık. O da "Hayallerimizdir."

Rıhtımları vardır insanların. O rıhtım insanın çok derinlerindedir. Rıhtımdan ne çok kişiyi yollamıştır, dayanamayıp geri dönen. Ne çok kişiyi yollamıştır, gittiğinde adını bile hatırlamayan. Tüm bunlara sadece bir şey şahit olmuştur; o da rıhtıma çarpan ıslak yosunlar.

Hayal vardır; değeri ancak gerçekleşince anlaşılır. Hayal vardır, zaten değeri bilinerek kurulmuştur. Ama bilirler mi ki en güzel hayaller gerçekleşemeyen hayallerdir. Çünkü bütün hayallerine ulaşmış kişiler hayallerini yeterli düzeyde kuramamışlardır.


Hayallerin gerçekleşmiyor diye üzülme, eğer öyleyse gerçekten herşey yolundadır...