Biz şimdi hayat köprüsündeyiz. Ama bu köprü kırık, yanık, tahtaları eksik bir yol. Belki geçemeyiz bu köprüyü.

Ama bilinmesi gereken bir şey var. Bu köprüde öğrenilecek, acılar yaşatacak, kalp kıracak, insanı sevindirecek o kadar çok şey var ki, insan köprüde olduğunu bile fark edemez.

Hayatta zorluklar insanı bırakmaz. Hani üniversiteye geçiş sınavları vardır. Hayatın sınavı diye nitelendirir insanlar. Oysaki o sınavdan önce hayatı etkileyen o kadar çok sınav var ki; Bu sınavlarla boğuşurken hiçbir şeyin farkına varamayız.

Sonra zaman geçer bir bakarsınız uçurumdasınız. Bir adım atarsanız her şey bitecek. Bu ileriyi isteyenlerin tercihidir. Ama ardını göremediğiniz bu uçurumun ilerisinde belki bir merdiven basamağı belki de bir yol vardır. Ama belki de tutunacak tek dalınız, tuttuğunuz an kopacaktır.

Bunu görmenin tek yolu atılacak o tek adımdır. Bir de uçurumdan geriye dönmek isteyenler vardır. İşte onların her yolunun sonu uçurumdur. Ya da daha da kötüsü hiç ilerleyemeden aynı yolda kalmaktır.

Bazen bazı şeyleri yanlışıyla doğrusuyla görmek gerekir. Belki de görürüz ama neyi gördüğümüzü bilmeden. Bazen bir ses duyarız. Nereden geldiğini anlamaya çalışırız. Anlarız veya anlayamayız. Bu ses insanın kalbinin derinliklerinden gelir.

Bu sesi duyabilmek içinde her insanın kalbinde biraz da olsa sevgiye ihtiyaç vardır.